Seri katillerle, anne/babalar arasında ne büyük bir benzerlik var değil mi?
İçinden “Ne alakası var, saçma” dedin, biliyorum!!!
Bak anlatayım sana!!

Katiller, canını aldığı kurbanını öldürdüğü yeri ömür boyu ziyaret ederken…
Ebeveynler de can verip dünyaya getirdikleri yavrularının kabirlerini ömür boyu ziyaretten vazgeçemezler!!

Seri katiller nefretten ve öldürmekten, ebeveynler evlatları için her türlü risk ve tehlikeden canlarını sakınmazlar!

Ebeveynler, ölümcül dünyaya, aşkla, ölümlü yaşam getirirken!!
Katiller, zevk ve hazla bu dünyevi gerçeği, yani ölümü, erkene alırlar!
Her iki durum da vazgeçilemez ve mutlaktır.

Anneler aleni ve açıkça, gündüz gözüyle ziyaret ederler evlat kabirlerini.
Katiller ise, alacakaranlık vakitlerinde veya geceyarısına yakın, gizlene/saklana, cinayet mahalini!!

Biri her ziyarette haz, diğeri acı yaşar!
Biri göz yaşı, diğeri ter döker!
Katiller suskun, sakin ve soğukkanlılıkla gerçekleştirirler ölümü!!
Anneler, senin yerine ben öleydim haykırışlarıyla meydan okurlar ölüme!

Biri çiçek getirir sevdiğinin kabrine, diğeri haz aldığı cani duygularını, cinnet mahaline!
Ebeveynler dua okur gidenin aradı sıra..
Katiller, cinayet esnasında yaşadıkları sapkın hazzın ötesinde zerre rahatsız edici bir duyguya sahip değildir maktul hakkında!

Katli cereyan ettiren failler de ölüdür, katle uğrayan zavallı maktül kadar esasında!!

Kasten katiller, asla pişmanlık sergileyip tövbe etmezler. Zira cesetler günah işleyemezler!

Kalanlarsa, ölenin, kalan ömrünü, çocuklarına ve ailesine pay ediverir cömertçe!

Ne kadar garip çelişkiler bunlar değil mi?

Kimin acımasız cani bir katil, kimin fail, kail, ahire mail olduğunu asla bilemezsin!!

Kimi çok yakışıklı ve sempatik, kimi dünya güzeli, çekiciliğiyle baş döndüren karamelek gibidir kimi katiller!!

Hatta, göstermelik, iyilikseverdirler failler!!

Çoğu katil, sevgi dolu görünür, bazılarının şefkat gösterisinde bulunma yeteneklileri çok gelişmiştir!!

Şefkatli katillerin gözlerindeki çetrefilli ve fakat yumuşak ifadeler..,
Bir üvey annenin, eşi ölen adamın güvenini kazanmak için, sahte vicdanla harcadığı çabaya!!
Sahte timsah gözyaşlarına benzer!!

Çoğu katil, kana buladığı cesetten önce, suç işlediği cinayet aletini nasıl yok edeceğini dert eder kendine!!
Çünkü bir yaşam çoktan yok edilmiştir!!
Devam etmesi gereken hayat kendisininkidir!

Bugün, aynı evin içinde, aynı ortamda, bir şekilde bize dahil olmuş, ailemize katılmış..
Sevecen, kibar, nüktedan görünen!!
Hiç bir kesici/delici aletle işi olmayan..
Eline silah almamış katiller vardır bir de!!
Ki en sinsi ve tehlikelisi onlardır!!

Bu sinsi katillerin öldürücü darbeye sahip silahları:
Öldürücü zehir zerk eden dilleri ve yavaş yavaş can törpüleyen kötü karakterleridir!!
Ruhu örseleyen, bencil, kibirli halleridir tabiatları!!

Bu yüzden:
Hiç bir kanlı bıçakta, kayıtlı/kayıtsız silahta, levyede, sopada parmak izleri yoktur.
Her katil, arkasında mutlaka bir delil bırakır.
Ama onların delili görülmez olup, sadece hissedilen cinstendir.
Ama hiç bir mahkeme, hissiyatı delil kabul etmemektedir!!

Çünkü onların öldürücü darbeleri somut değil, soyuttur.
Karakterleri gözle görülmeyen, elle tutulamayan, panzehirini hiç bir kimyager ve simyacının keşfedemediği, henüz tanımlanamayan bir kötümser iksirdir!!

Ben, hiç acımadan hayatının içine ettiğin kurbanlardan sadece biriyim!!
Yıllar sonra aşkımı ve beni öldürüp, sahipsiz cesedimi gömdüğün belirsiz yere yeniden hoş geldin.

Her seri katil, cinayet mahaline tekrar tekrar dönmek gibi bir güdü bozukluğuna sahiptir, bilir misin?
Beni sevdiğinden değil, o yüzden geldin, bilirim!!

Birbirinizi yeşertip yaşatmak için değil, kurutup yok etmek için harcadığınız çabayı; en azından iyi bir insan olma yönünde harcasanız olmaz mı?

Hayat dediğin kompozisyonun içeriği ve teması zaten acı ve sıkıntıya kurgulu.
Karanlığa ve kötüye ayarlı!
Yenmeye ve ezmeye meyilli!
Yaşamaya ve öldürmeye şartlı!
Çalmaya, aç bırakmaya ve sömürmeye eyimli!
Tüm gücü elde toplayıp, diğerlerinin güçsüzlüğü üzerine hakimiyet kurma üzerine mayalı bir süreç/ömür!!

Hayvani içgüdüleri bastırmayı başarabilenlerle bunu beşir edemeyenlerin savaşına mayalı tüm zamanlar!!

Ve beşer, şeşi beş görerek iç deşer!!

Gel biz;
Zaten mayasında, kötülük ve çirkinlik olan bu hayata çiçekler yetiştirmeyi hayal edelim.

Ve devam ediyor içimizdeki canilerin katle garkı!!
Yaşama garez içgüdü bozukluğu!!
“Aşıktım, öldürdüm” demiş..
Silahla dehşet saçan, uzman katil…

Oysa,
aşktaki “ölesiye sevmek” edebiyatı’ ”
ölümüne sevmek” yerine,
“ölünceye sevmek” olarak algılansaydı:
Aşk için öldürmek değil, “ölümüne yaşatmak” olurdu, aşka adanan hayat..
Cinayet değil!!!

Düşünsenize; aşık olduğu kadını bile gözünü kırpmadan vicdansızca öldüren bir insan, acaba sevmediğini, nefret ettiğinize neler eder!!

Aşk, nefret ve cinayet tüm dünya edebiyatında paraleldir tuhaf bir içgüdüyle…
Çünkü aşkın şiddeti ile nefreti aynı oranla ve benzer odaktan beslenir..

Geriye, sevgiyle mi?
Yoksa nefretle mi büyütüldüğün gerçeği kalır..

Eğer kişi nefretle, öfkeyle ve itelenip ötelenerek sevgisiz büyütülürse.
O kişi, hayatının her evresini aşk ve sevgiden ziyade nefret ve öç alma duygusunu ön planda tutarak Yaşar!!

Ve katilin, canilerin sarf ettiği:
“Aşıktım öldürdüm” savunması onlara normal gelir..
Çünkü erkek dediğin, ölümüne sever, aşkı için ya kendini ya da onu öldürmelidir, saplantısına gömülür!!

Zira çocukluk sevgiden ziyade nefrete maruz kalmıştır..
Ama hiç bir nefretle yetiştirilme, sebebi ne olursa olsun “aşk cinayetini” haklı kılmaz..

O yüzden:
Hayatı yaşarken çevremizdeki insanlara karşı, sebebi ne olursa olsun, iteleyici, ötekileştirici, nefretini besleyici davranış ve tutum içinde bir yaklaşım içinde bulunulmamalıdır..
Aksi taktirde, nefretle büyütülen bir nesilden ve bireylerden akıl almaz katiller ve psikopatlar çıkar..

Siz hiç, çok sevdiği ve kıskandığı için, aşığını sosyolojik veya psikolojik olarak dindiren veya yok eden bitki ve hayvan gördünüz mü?
Göremezsiniz?
Çünkü bu vahşet, cinnet ve dehşet hayvandan çok insandadır!!